Soms zwijgt de muziek, maar is het lied nog niet ten einde. De ongespeelde noten blijven zweven in de lucht, de ongezongen woorden veranderen in een zucht. Een zucht van verdriet en gemis, van alles wat niet meer is, en nooit meer komen zal. Maar in de verte klinkt zacht een melodie, een melodie van herinneringen, van alles wat geweest is en nooit verdwijnen zal. Een melodie van hoop en liefde, die de weg plaveit. De lange, hobbelige weg die we moeten gaan, totdat alle tranen zijn geschreid.

We bieden de familie onze innige christelijke deelneming aan bij het overlijden van Irene. Ze blijft in ons hart bewaard als een fijne en lieve klasgenote die altijd voor iedereen een goed woordje had en een luisterd oor. We zullen haar missen bij de afspraken van de ' meisjes van toen'. Veel sterkte , we vergeten haar niet!

Mijn innige deelneming bij het overlijden van dirigente Irene. De leegte die de dirigente achter laat is met geen woorden te vullen. De muziek en vreugde die Irene deelde zullen voor altijd in ons hart blijven. Irene zullen we nooit vergeten en zijn diep geraakt door haar heengaan. Ik wens het zangkoor heel veel sterkte met dit groot verlies.

Lieve Irene, je practige stem zal nu weerklinken bij de Engelen! Wat hebben we er veel mogen van genieten, om nooit te vergeten! Ik denk aan jou, je man, kinderen, kleinkinderen, vrienden en familieleden, in de hoop dat we mekaar ooit terugzien! Zelf door ziekte getroffen kunnen we niet aanwezig zijn in de uitvaart, maar wel in ons hart! Dank, voor alle genegenheid!

Irene, jij was het die mij het duwtje gaf om in het koor te komen. Je plaats naast mij tijdens de repetities was welgekozen. Jou prachtige en klankvaste stem inspireerde mij om het ook zo te doen. Dit lukte mij niet dikwijls. Je aanwijzingen - een half toontje hoger , een half toontje lager - verplichten mij het beter te doen. En als het lukte was ik blij maar was jij dit evenzo. We zullen je missen Irene

Veel sterkte aan de ganse familie het is nu zo ongeveer 55jaar geleden dat ik Irene leerde kennen als begeleidster van wat we nu de giro noemen in Halle Booienhoven zij was een echte moeder voor onze kleine bende jaren later zijn we elkaar terug tegengekomen toen ze een concert gaf in de kerk van Halle Booienhoven ze was zo trots toen een echte grote dame en ik kan zeggen dat we er echt van genoten hebben rust zacht lieve leidster je hebt toen de juiste woorden gevonden en mij door een moeilijke periode heen geholpen

Lieve Irène, Wat is het moeilijk om de juiste woorden te vinden… Woorden die recht doen aan alles wat jij voor ons hebt betekend. Jij was zóveel meer dan alleen onze dirigente. Jij wás het kloppende hart van ons koor. Met hart en ziel heb je tientallen jaren voor ons gestaan — met geduld, met passie, met humor, met ongelooflijk veel toewijding. Je leerde ons niet alleen zingen, maar ook luisteren. Naar elkaar, naar de muziek, en naar onszelf. Je had een gave — om mensen te verbinden, om ons boven onszelf uit te laten stijgen. Of we nu voor een volle kerk stonden of een repetitie op dinsdagavond hadden, jij stond daar. Vol vuur, vol energie. Je charisma vulde de ruimte, je enthousiasme werkte aanstekelijk, en je warmte raakte iedereen. Als we struikelden, tilde jij ons op. Als we twijfelden, gaf jij vertrouwen. En als we succes hadden, stond jij achter ons — bescheiden, maar trots. Je sprong in het vuur wanneer we je het hardst nodig hadden. Niets was je te veel. En dat maakte je niet alleen tot een geweldige dirigente, maar ook tot een bijzonder mooi mens. Van buiten én van binnen. Zelfs nadat je het stokje had doorgegeven, stond je er, tussen ons, met dezelfde warmte, met dezelfde kracht. We gaan je zó ontzettend missen. Je klank, je kracht, je glimlach. We zijn een topdirigent kwijt… maar vooral een hele dierbare vriendin. Lieve Irène, bedankt. Voor alles. Je hebt ons zoveel gegeven. We zullen jouw stem altijd blijven horen — in onze muziek, in onze herinneringen, in ons hart. Rust zacht. Namens het hele koor